collective representations...

Αθήνα

Τη λατρεύω αυτή την πόλη....Εκεί είναι το μισό παρελθόν μου,ο μισός μου εαυτός και πολύ πολύ παρόν..Πάνω απ'όλα άνθρωποι που χαθήκαμε δε χαθήκαμε τους αγαπώ...........

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να αναπαράγω όσα σου αρέσουν- ωραίο το λιγότερο........

Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου
με βρήκαν ξαπλωμένο σε αγκάθια
Κανείς δεν υπολόγιζε πως θ’ άλλαζαν όλα
και θά ’ταν τόσο μαύρο και πικρό
το καλοκαίρι

Οι τελευταίες μέρες μαζί του
με βρήκαν μ’ ένα χέρι στο λαιμό μου
Για τους πολλούς κάτι τέτοιο δε νοείται σαν φόβος,
μα το μυαλό που ανδρώθηκε σε Απέραντα Θέρη
δεν το υποφέρει.
Όχι, δεν υποφέρει

τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου,
τη φθίνουσα χαρά των μαθητών,
την παρακμή, την ευθύνη, τη σκληρή αλήθεια
στα τελευταία τζιτζίκια,
στο «Αίμα στο Νερό»,
στη σκοτεινή φωνή του ανταποκριτή,
στα μεσημέρια που σβήνουν,
στο σιωπηλό παιδί,
στη μυστική ζωή που ζήσαμε μαζί

Σε λίγες μέρες η βροχή θα είναι πάλι στραβή
κι εμείς για πάντα «ένα λάθος παιδί»

ti foni sou

mesa apo duo stomata mono akouo ti foni sou...oxi apto diko sou...oxi dustuxws..
thelw na sou pw oti auto pou psaxneis einai kala krummeno ki oti an den exeis peisma de tha to piaseis pote kai tha fugei mia kai kali san ti stigmi pou
den kanei pisogurismata.auta...........sagapo kai antio.

Σκοτάδια ακόμα φτιάχνουν

Ακούς τα φώτα που γαβγίζουν'Δεν έφαγαν το φόνο για βράδυ.Παντού σκοτάδια.Είναι της αγάπης η κοψιά-αυτή έκοψε τον έρωτα.

[Άτιτλο]

Διαβάζω εφημερίδα και είναι άδεια-κι αυτή,και τ'αστέρια που κάποτε γέμιζαν έναν ουρανό με εφημερίδες...Το βάθρο στην παλαίστρα κόπηκε στα δύο και τώρα δεν έχεις πού να στέκεσαι όρθιος για να βλέπεις καλύτερα.Έτσι λοιπόν,κάθησες κι εσύ και όλοι οι άλλοι.Κι όσοι είναι ακόμα όρθιοι,και χοροπηδάνε,μπας και καταφέρουν και γεμίσουν μισή εφημερίδα,μπας και δουν και τίποτα,τους δείχνουν με το δάχτυλο οι άλλοι.Υπάρχουν και κάποιοι καλοί χριστιανοί,που απ'την πολλή προσευχή και την αγάπη,τους αρπάζουν απ'τους ώμους κοιτάζοντας ολόγυρα προηγουμένως,μη τους πάρει κανά μάτι όσο πιέζουνε τους όρθιους προς τα κάτω.Κι ύστερα ξεκινά ανάποδα το παραμύθι και ο γενναίος πρίγκηπας,αφού φιλήσει στο στόμα την πριγκίπισσα,και αφού εκείνος την αφήσει στον πύργο,πάει σε δράκοντες και τους πολεμάει με το τρέξιμο και τα βήματα να πηγαίνουν προς τα πίσω...Κι όσοι δε βλέπουν,που είναι κι οι περισσότεροι-επειδή δεν είναι όρθιοι-διαβάζουν τις άδειες εφημερίδες ή σπρωχνουν τους όρθιους να καθίσουν επιτέλους.Κανείς δε βλέπει ούτε θα δει τελικά ότι το παραμύθι τελειώνει με τον πρίγκηπα σε σκεψεις,ξαπλωμένο στο ντιβάνι του.