Μετα απο τεσσερα χιλιομετρα περπατημα φτασαμε στις οχθες του Λουσιου..Ο αλλος βουτηξε με τα ρουχα στο ποταμι...Ειχα καιρο να το κανω αυτο.Κι ηταν η πρωτη φορα που ειδα ασκητηριο με τα ματια μου αυτη τη μερα!..αγγιζοντας ετσι λιγακι απτο φως ενος αλλου θεου.Την ιδια στιγμη στην Αθηνα 123456789 ανθρωποι που ουρλιαζουν και δεν ακουνε το κελαρυσμα απτο ρυακι.Που πνιγονται σε μια κουταλια νερο.Που δε θα αντικρυσουν ποτε τις θαλασσες που ξεδιψανε καποιον μεσα απο ενα τοσοδα ταξιδι
Aχ τι ομορφα που τα γραφεις, Σναπ!
ΑπάντησηΔιαγραφή& εγώ έφυγα προσφατα για λιγες μέρες & συνειδητοποιησα τα ίδια, όπως τα λες...
Επίσης συνειδητοποίησα οτι & εγώ οταν ειμαι στην Αθηνα συχνά κανω το ίδιο, πνίγομαι σε μια κουταλια νερο!
Τι στο καλο λεω, η πολη φταίει;
Μπα!
It's all in our minds!
ε οσο ναναι φταιει κι αυτη..σκεψου να ζουσες στο βουνο μονιμα ξερωγω
ΑπάντησηΔιαγραφήβασικα..ειναι στο χερι σου αν θα εγλωβιστεις η οχι..απο το πώς ζεις την καθε μερα εδω
ΑπάντησηΔιαγραφή...δίκιο έχεις!! φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφή