Ήπια ποτά ,από μεθύσι χρόνων που μούλιασαν στη μοναξιά.Δεν ξανακοίταξα ποτέ πίσω,όσες πόρτες ή στόματα έκλεινε ο πουνέντες.Και τωρα τρέμω κάθε μου βήμα παρότι στην εφηβεία και ψυθυρίζω τα μυστικά μου στ'αυτιά μιας λάμπας ,μα τρεμοσβήνει.

Tα νύχια βρώμικα και φαγωμένα-μία τσουγκράνα που δε βαστά μπρος στα κλειστά τους μάτια..Μου είπαν,πέθανα,δεν ακούω.Γιατι στ'αυτια μου ηχεί τ'ανώφελο ζωής με μούχλα αντι για σταχτη