Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010


ΨΑΛΙΔΙΑ



Άνθρωποι εργάζονται με τον τρόμο μήπως χάσουν τη δουλειά τους για μια και μόνο στιγμή.Για μια στιγμή που θα αρνηθούν να υπογράψουν τη μείωση του μισθού τους κατά 10..20 ευρώ,για μια στιγμή που ως γυναίκες δε θα βολεύουν το αφεντικό γιατί συνεπάγονται επιδόματα μητρότητας ασύμφορα για την επιχείρηση,για μια στιγμή που ανάγεται σε πολλές επικίνδυνες στιγμές ενώπιον των περικοπών.Κι άλλη απεργία,κι άλλοι αγώνες ανατροπής.Κι άλλα παιδάκια που έκατσαν στο θρανίο για πρώτη φορά αλλα ακόμη δεν έχουν μαθει τίποτα.Κι άλλος χρόνος που αφήνει το κράτος να φεύγει,κι άλλες υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα.Χρατς χρουτς χρατς χρουτς....ε..ας κόψουμε λιγάκι ακόμα,θα πουν οι εταιρίες.Παιδεία-υγεία-ευημερία στο ναδήρ.Μία άρρωστη πολιτεία που θα εκτίσει την ποινή της στις πλάτες μας.Παρότι δε χρωστάμε τίποτα........Σιγά σιγά γινόμαστε ,από ζωές,στοίβες.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

OKTΩΒΡΙΟΣ

Ερωτεύεσαι,πληγώνεσαι,σπας τα μούτρα σου.Όχι πια έρωτες.Όχι πια.Όχι πια έρωτες.Σε μια πόλη από ανθρώπους που βιάζονται να διασκεδάσουν,βιάζονται να πιουν,βιάζονται να φλερτάρουν και βαριούνται να δοθούν.Δε ξαναλέω πως συνέχεια σε σκέφτομαι,ούτε πως θέλω να σε ξαναδώ γιατί εσύ θέλεις μόνο να ξεχάσεις το δικό σου έρωτα κι όχι να αγκαλιάσεις τον καινούργιο.Ποτέ δε ρώτησες κανέναν πως αισθάνθηκε για σένα,παρά τον εαυτό σου,το πώς θα πάψει να αισθάνεται.Ο ένας σκοτώνει τα συναισθήματα του άλλου και τα βράδια του Σαββάτου σβήνουν και ξανανάβουν ,σα το ντόμινο που πέφτει,σπάει τα μούτρα του και κάποιος το ξανασηκώνει.Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι ένα μάτσο απ'αυτά,κι όμως,η αλλοτροίωση μας κάνει να φοβόμαστε και να προσπαθούμε να ξεχνάμε.Κανένα σχολείο δε μας μαθαίνει ν'αγαπάμε δίνοντας ,παρά να αρπάζουμε φεύγοντας.Λίγη ηδονή,λίγα λόγια και μπόλικα φιλιά ,στοιβαγμένα στο ράφι ενός-δυο-τριών Σαββάτων.Και η πόλη τρεμοπαίζει μπρος και πίσω ,φοβισμένη από την αδιαφορία των ανθρώπων.Η πόλη που μας μεγάλωσε και που μεγαλώνει δίχως εμάς,σαν ένα μοναχικό παιδί,σαν τον τελευταίο ρομαντικό αυτής εδώ της γης.Η πόλη.